Nie ma wątpliwości co do tego, że szpitale wymagają odpowiednich systemów kontroli dostępu, szczególnie w kontekście ochrony personelu, pacjentów i aparatury medycznej.
Za system kontroli dostępu uznaje się wzajemnie powiązane urządzenia elektroniczne oraz mechaniczne, których działanie ma na celu ograniczenie użytkownikom (całkowite lub w określonym czasie) dostępu do sektorów (stref ) tego systemu. W przypadku szpitali chodzi na przykład o sale operacyjne, dostęp do pomieszczeń technicznych, czy też ograniczenie możliwości wejścia na teren szpitala w określonych godzinach (np. w nocy). Identyfikowanie użytkowników przez system kontroli dostępu zależny jest od zastosowanego typu urządzenia identyfikującego. Są to zatem odciski linii papilarnych, tagi RFID, tablice rejestracyjne pojazdów (w przypadku parkingów), piloty radiowe itp. System na podstawie danych zebranych podczas konfiguracji decyduje o tym, czy w danej chwili użytkownik ma prawo dostępu do sektora i uruchomienia procedury mające na celu zezwolenia lub zabronienia przedostania się użytkownika na strefę. Elementami zaporowymi uniemożliwiającymi przedostanie się użytkownika do innych stref obiektu będącego nadzorowanym przez system kontroli dostępu mogą być drzwi z zamkiem elektronicznym, rygle, bramki, szlabany oraz bramy przesuwne. Typowy system kontroli dostępu cechuje pełna kontrola nad obecnością użytkownika w strefach systemu, identyfikacja elektroniczna użytkownika, bieżący zrzut na zdarzenia występujące w obrębie systemu, sterowanie zaporami oraz podsystemem anty- pass-back.
(...)
Damian ŻABICKI
OMiI 3/2013
